มงคล คืออะไร                                                                                                          

            คำว่า มงคล นั้น เกิดขึ้นในสังคมชาวชมพูทวีป ก่อนพระพุทธองค์จักตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จากคำถามที่กิดขึ้นในท่่ามกลางหมู่มหาชนว่า " อะไรหนอ เป็นมงคล มงคลคืออะไร ใคร? รู้จักมงคล"  จากคำถามนั้น ก็ได้มีผู้ที่มาให้ทัศนะเกี่ยวกับเรื่องมงคลไปในหลายๆอย่าง ตามความคิดเห็นของตน เช่น 

            นายทิฎฐมังคลิกะ ก็ให้ทัศนะว่า ส่ิ่งที่ตาเรามองเห็นแล้วเกิดความรู้สึกดีๆ นั่นแหละ คือมงคล

            นายสุตมังคลิกะ ก็แย้งว่า เสียงที่เราได้ยินต่างหาก ที่เรียกว่า มงคล 

            ส่วนอีกคนคือนายมุตมังคลิกะ ก็ให้ทัศนะไปอีกทางว่า อารมณ์ที่เรารับรู้และสัมผัสได้ ก็คือมงคล   

            จากทัศนะของชายทั้งสามคนดังกล่าวนั้น ดุแล้วต่างก็มีแนวความคิดที่มีเหตุผลด้วยกันทุกคน ดังนั้น แต่ละคนจึงมีทั้งคนที่สนับสนุนและก็มีคนที่ีมีความเห็นแย้งเป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่ไม่ธรรมดาก็คือว่า ความเห็นต่างดังกล่าวนั้น  ไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะในหมู่มนุษย์ด้วยกันเท่านั้น แต่ยังลามไปถึงเหล่าเทวดาจนถึงพรหมชั้นอกนิฏฐภพเลยทีเดียว 

             จากคำถามเพียงสั้นๆ ที่ว่า อะไรหนอ เป็นมงคล มงคลคืออะไร  ใช้เวลาถึง ๑๒ ปี ก็ยังไม่มีผู้ที่ให้ทัศนะตัดสินชี้ขาดได้ว่า "นี้ คือมงคล" ได้เลย จนกระทั่งพวกเทวดาชั้นสุทธาวาส ทนเห็นความแตกแยกในหมู่มนุษย์และเทวดาไม่ได้ จึงได้เที่ยวไปบอกในถิ่นมนุษย์ว่า "โดยล่วงไป ๑๒ ปี พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จักตรัสชึ้ขาดในเรื่อง มงคล"  

             ครั้นล่วงไป ๑๒ ปี พวกเทวดาชั้นดาวดึงส์ จึงได้เข้าเผ้าท้าวสักกเทวราช เพื่อให้นำเหล่าเทวดาเข้าเฝ้าและทูลถามปัญหากับพระพุทธองค์ ซึ่งขณะนั้นได้ประทับอยู่ที่พระเชตวันมหาวิหาร ในกรุงสาวัตถี ท้าวสักกเทวราช ได้ทรงบัญชาเทพบุตรองค์หนึ่ง เพื่อทูลถามพระผู้มีพระภาคเจ้า ในค่ำคืนหนึ่งหลังผ่านพ้นปฐมยามไปแล้ว แสงสว่างแห่งผิวพรรณของเหล่าเทวดาเหล่านั้น ก่อให้ทิศทั้งปวงสว่างไสวไปทั่วชมพูทวีปเลยทีเดียว

              เมื่อเทวดาได้ทูลถามเรื่องมงคลปัญหาแล้ว พระพุทธองค์จึงได้ตรัสพระคาถา ๑๐ คาถา ซึ่งแสดงมงคล ๓๘ ประการ เป็นการวิสัชชนาปัญหาที่ยังถกเถียงกันไม่จบสิ้นถึง ๑๒ ปี นั่นเอง 

              วันนี้ ขอยุติไว้เพียงเท่่านี้ แล้วพบกันในตอนที่ ๒ ต่อไป ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม ขอบคุณครับ                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                ส. คำเวียง